Έτσι είναι η γυναικεία φύση σου, ‘μοραγείς και πονάς.
Παιδιά γεννάς και τα θρέφεις.
Κι εγώ μετά τις δώδεκα θα γίνω πορτατίφ, καρέκλα ο γιακάς σου.
Να μετράω τα γένια σου στο πρόσωπο.
Το πρωί θα βουτήξω στη θάλασσα και πάλι γυναίκα.
θα μαυρίσω με μελάνι τα πόδια μου, να μη με βλέπουν,
στο πόλεμο τ’ ανορθόδοξο.
Θα κάνω καταλογογράφιση στους ανθρώπους μου.
Θα μετρήσω ξανά τα δάχτυλα μου, θα εύχομαι να βγαίνουν δέκα.
Κι εγώ μετά τις δώδεκα θα γίνω τα γένια σου στο πρόσωπο,
να μετράω τις γραμμές απ τα χείλη σου.
Το πρωί θα πετάξω στον άνεμο και πάλι κορίτσι.
Θα γεμίσω μ’ αντηλιακό τα χεριά μου, θα κρυφτώ απ τον ήλιο.
Θα σκίσω τη παλιά μου ταυτότητα και θα μετρήσω πάλι τα άστρα. Θα εύχομαι να βγαίνουν άπειρα.
Έτσι είναι η γυναικεία φύση σου, ‘μοραγείς και πονάς.
Κι εγώ μετά τις δώδεκα θα γίνω το μολύβι, το χαρτί, τα χείλη σου,
να μετράω τα σώματα που αγγίζεις.
Θα γεμίσω χρυσόσκονη τα μάτια μου, να μη πονάω.
Γιατί πονάω.
Έτσι είναι η γυναικεία φύση σου ’μοραγείς και πονάς.
Κι εγώ μετά τις δώδεκα θα γίνω γυναίκα.
Κέρκυρα, 2011
Margy Kontessa 