Φενάκη

Βάψαμε κίτρινα τα σύννεφα, να μοιάζουνε με ήλιο.

Τρυπήσαμε τις μαύρες κουρτίνες, να δούμε το φως. Ποτέ δεν τις βγάλαμε.

Είπαμε όνειρα τους εφιάλτες, να ‘χουμε κάτι μαγικό στο ξύπνημα.

Μια κατά λάθος φενάκη

Μια κατά λάθος ακόμη επιλογή.

Ντύσαμε μ’ αλήθεια τα ψέματα, να φαίνονται γι’ αγάπη.

Κι ύστερα γραμμές τραβήξαμε.

Παράλληλες, ποτέ μπλεγμένες.

Δίχως σημεία, μόνο με τέρατα.

Φενάκη ακόμη και τα τέρατα.

Πάντα πιστεύαμε βλέπεις, πως ο κόσμος αλλάζει.

Και πάντα σε λάθος κόσμο στοχεύαμε.

Λάθος αλλαγές…

Τι κόσμος!

Άτολμος και παράτολμος μαζί.

27/10/2016